Hoe ik ontpopte tot een happy runner....

Mijn eerste halve marathon was een feit! Ik genoot dagen later nog altijd na van dat euforisch moment. Het gevoel van trots toen ik de finish bereikte en versteld van mijn kunnen keek ik terug op een ervaring om nooit te vergeten. Sinds dat moment, absoluut, had ik voor het eerst écht de loopmicrobe te pakken. Hiermee bewees ik voor het eerst aan mezelf dat ik wél iets kan als ik het echt wil, maar dat je het gewoon hard genoeg moét willen. Dat ik wél over een doorzettingsvermogen beschik om een doel te bereiken en dat ik meer kan dan ik mezelf eerder  toe-eigende. 

Sinds jaren verloor ik eindelijk het idee dat lopen alleen maar draaide om het opkrikken van mijn conditie of om een esthetisch ideaal te bereiken. Sport werd vanaf toen een compleet andere ervaring. Ik genoot van de kick om doelen te stellen, die vervolgens te halen en hierbij extra mentale discipline te kweken. Niet louter het streven naar een uitdaging en het optimisme dat hiermee gepaard ging, bracht me een stuk verder. Ik haalde ook zoveel voldoening uit de extra kansen die lopen me bood. Mijn gedachten de vrije loop kunnen laten gaan, letterlijk een stuk sterker in je schoenen staan en ook een portie zelfvertrouwen schoot de hoogte in. Keer op keer was ik verbaasd hoe lopen me precies een paar injectienaalden extra levenslust toediende. 

Ik leerde de omgeving rondom mij appreciëren, liep in elk seizoen en vond de charme in zowel winter als zomer. Ik leerde Runner's lab en Strava kennen en stond voor de tweede keer op rij versteld dat ik duidelijk niet de enige loopfan ben. Ik begon loopmagazines te volgen op Facebook en Instagram en ik paste na het lezen van een artikel rechtstreeks hun tips en tricks toe in de praktijk. Lopen werd keer op keer een uitdaging, een plezier. Mijn verwenmoment. 

En zo hield ik honderden trainingen op mezelf. In de hitte, 's ochtends, met een katerkop of zo fris als een hoentje. Ik liep met een volle maag, zware benen, vol zelfvertrouwen, op een slechte dag, tijdens het hooikoortsseizoen, met een nieuwe podcast in de oren of met de zoveelste muziek playlist. Ik liep op lokale loopevents en besloot me nog eens te wagen aan grootsere evenementen zoals de 20 km van Brussel en de 10 miles in Antwerpen. Opnieuw een ware beleving.  Zo gingen vanaf 2017 de loopjaren voorbij en liep ik aanhoudend wekelijks keer op keer. 

Tot ik toe was aan opnieuw een uitdaging. Iets nieuws. Ik wou meer. En dat wist ik al na de finish van de halve marathon. Want als een 21 km mij zo'n fenomenaal goed gevoel gaf? Wat zou deze afstand maal 2 dan niet geven? Ik zou en wou ooit in mijn leven dé marathon lopen. Eén ding bleef telkens opnieuw door mijn hoofd razen: de enige manier om écht te ontdekken of ik fysiek - en mentaal - in staat was om een marathon uit te lopen was proberen een marathon te lopen. En met dit plan voor ogen, ging ik van start en begon ik aan een tocht van mijzelf wederom weer én meer te ontdekken. Mijzelf dat tikkeltje extra uitdagen, mentaal trainen én vooral mijzelf bewijzen tot wat mijn lichaam zowel geestelijk als fysiek in staat was om te doen. 

Er zijn vast mensen die zich afvragen hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Het antwoord is zo klaar als een klontje. Ik heb ervoor gekozen om dit te kunnen. Mijn wil was er en ik zou koste wat het kost die finish halen. 

"I dare you to train for a marathon, and not have it change your life."

Mijlpaal 3: mijn eerste marathon 

Zoals eerder omschreven was mijn relatie met voeding altijd een moeilijkheid. Door geregeld langere afstanden te lopen werd eten plots een praktische aangelegenheid. Ik at na een loopje zonder schuldgevoel. Ik besefte na al die jaren wat mijn relatie met voeding zo bemoeilijkte. Ik voelde mij schuldig bij alles wat ik in mijn mond stak. Eens ik vaker en meer liep, had ik dat veel minder. Ik ging voedsel meer zien als brandstof, kon oprecht genieten van een pak frieten en ging niet overcompenseren. Ik liet de wil om ooit zo slank te worden als andere meisjes compleet los. Mijn focus dat was doen wat ik graag deed. Lopen. Zorgen voor mijzelf? Dat was in de eerste plaats dus door te lopen. Voeding hielp me daarin wel om me als loper sterker te maken, maar was sinds lang dus geen topprioriteit meer. Ik had er werkelijk iets aan om op tijd en stond gezond te eten en dacht meer en meer in termen van een gezond evenwicht tussen koolhydraten, eiwitten en vetten. Lopen moest me sterker maken. Niet per se slanker. Dat laatste was natuurlijk altijd mooi meegenomen. Mijn leven lang was ik ervan uitgegaan dat een lichaam er was om bekeken te worden, niet om gebruikt te worden. Het tegendeel wou ik bewijzen. Pas toen ik langere afstanden liep, begon ik te waarderen wat het allemaal kon. 

Die marathon zou ik lopen puur voor mezelf. Ik wou mijzelf uitdagen en onder druk presteren kan anderen misschien helpen, maar werkt voor mij soms averechts. Ik besloot daarom er een mini-secret project van te maken. Enkel mijn ouders, zus, vriend en één vriendin wisten wat ik wou gaan doen. Het is niet makkelijk om zoiets geheim te houden. Zeker niet als je er uren aan besteed én besluit om een marathon in september te lopen. Wat dus wil zeggen dat mijn cruciale trainingen de hele zomer zouden plaatsvinden. Ik zou de Leiemarathon lopen op 22 september 2019. Geen fancy eerste marathon in het buitenland. Maar bewust gekozen voor een marathon dichtbij huis en één waarbij het niet vechten was voor een ticket. Ik las zoveel over blessureleed naar aanloop van en wou dus pas zeker een ticket kopen als ik halfweg mijn trainingsschema zat. 

Ik liet me professioneel adviseren. Eerst deed ik een medische keuring bij een sportarts die me groen licht gaf. Mijn hartritme zat goed en een marathon lopen zou normaal gesproken moeten lukken afgestemd wat hij op dat moment van mij waarnam. Nadien deed ik een conditietest en liet ik op basis daarvan een aangepast schema opstellen. Extra coaching had ik niet. Eind juni 2019 ontving ik een schema van 12 weken op maat, wist ik perfect wat mijn hartslagzones waren en had ik een waaier aan types trainingen die mij moesten helpen om mijn doel te halen. 

Naast een schema besloot ik mijzelf te verwennen met enkele bijkomende snufjes. Allereerst kocht ik een nieuw horloge. Voordien liep ik altijd met mijn Fitbit, maar wou graag investeren in een sporthorloge die veel meer kon registeren en ik puur kon gebruiken voor mijn looptrainingen. Ik spendeerde mijn ecocheques aan een Garmin Forerunner 245 en een hartslagband. De laatste stop was bij Decathlon. Aangezien ik meer trainingen per week zou doen, kwamen een aantal nieuwe looptenues zeker van pas! Ook een drinkzak en gels mochten niet ontbreken zodat ik ook tijdens mijn loopjes kon oefenen om te drinken en eten. Of al die snufjes je prestaties nu effectief zouden verbeteren, daar was ik niet meteen van overtuigd. Ik ben er wel van overtuigd dat het je mentaal kan helpen. Het gaf me een positief gevoel om goed voorbereid met de trainingen te starten en die verwennerij was een extra motivatie!

Vanaf 1 juli 2019 was het zo ver en ging ik met mijn schema en toebehoren aan de slag. Het was pittig. Voordien liep ik gemiddeld 3 trainingen per week. Ik moest en zou met dat schema zeker 4 trainingen moeten lopen. Mijn doel was de marathon uitlopen. Ik had geen tijddoel voor ogen. Ik wou gewoon de finish halen. Al lopend uiteraard! Mijn langste afstand vooraleer ik met het schema startte was 26 km. Meer dan dat liep ik niet. En toen ik na die training van 26 km thuis kwam, kon ik een week niet lopen, was ik compleet uitgeput en kon ik echt geen stap meer verder. Het was duidelijk boven mijn limiet. Nu zou ik het onmogelijke gaan bewijzen. 

Voor het eerst diende ik op hartslag te lopen, maar gelukkig ging dit een stuk vlotter met mijn nieuw horloge. Ik wist mijn omslagpunt en stond versteld van de verschillende trainingen die op het programma stonden. Na de eerste intervaltraining week 1 was ik volledig uit mijn lood geslagen en besefte toen pas dat de trainingen die ik voordien deed, niets waren in vergelijking met dit. Pas vanaf dat moment besefte ik dat het niet zomaar een pretje zou zijn. Het zou lastig worden. Met dit schema zou ik mezelf keer op keer uitdagen. En of het nu 35 graden was of plots weer 16 (zoals het weer wel eens in België kan omslaan). Lopen zou ik, elke week 4 keer.

Al bij al begon het nog rustig. Elke week was opgebouwd uit een rustige duurloop in het weekend en combinaties van intensieve, extensieve duurlopen, interval en recuploopjes. Ik liep elke dinsdag, donderdag, vrijdag en zondag. In het begin stond er op vrijdag nog een recuploopje gepland, maar naarmate de tijd vorderde, diende ik mij ook dan vaak te wagen aan een extra interval. Mijn benen waren nog zwaar van de dag voordien. Maar het was nodig, nodig om veel kilometers per week te maken zodat mijn lichaam kon wennen aan ruimere afstanden. En eigenlijk liep ik het schema voor de marathon niet meteen in termen van kilometers. Ik liep op hartslag en minuten. Zo eindigde ik in het begin op een weektotaal van 3u 25 minuten en bereikte in mijn hoogtepunten een weektotaal van 5u 55 minuten. Elke training liep ik x-aantal minuten telkens opgesplitst in tijd en aan een bepaalde hartslagfrequentie. Een training was voor mij geslaagd als het me lukte om mijn hartslag aan te passen zoals voorgeschreven. 

En zo gingen de weken voorbij. Ik liep geregeld na mijn werk langs de Watersportbaan op schors. Veel lastiger vond ik dan op asfalt, maar het moest helpen om minder te belasten. Na week 3 van het schema begon ik plots pijn te voelen aan mijn knie. Ik voelde in het begin echt dat mijn lichaam moest wennen aan die intensiteit die plots een niveau hoger ging. Maar de pijn was onophoudelijk. Ik raakte een moment in paniek en zag mijn hele plan al in duigen vallen. Tot ik besefte dat ik één cruciaal onderdeel van mijn voorbereiding compleet uit het oog verloren was. Mijn loopschoenen waren aan vervanging toe. Snel liet ik een loopanalyse uitvoeren bij Runner's lab en kocht mijzelf een nieuw paar loopschoenen. Ik kocht bijkomend ook compressiekousen. Ik wist niet of dat op termijn iets zou helpen, maar het voelde zeker om écht alles in huis te hebben die maar kon leiden tot verbetering. En wonder boven wonder. Een paar dagen rust en vervolgens de looptrainingen starten met nieuwe schoenen deed ongelofelijk veel. Geen last meer en helemaal klaar om de tweede keer écht van start te gaan.  En het lukte. Beter dan ooit! 

Tot ik op reis vertrok eind juli. Hoe ging ik dat klaarspelen? Maar 7 dagen weg en 4 keer hardlopen? Ik besloot 2 trainingen te schrappen en de 2 overige, meest belangrijke trainingen te lopen. Zo liep ik een lange duurloop van 2 uur en deed ik een interval van 1 uur. Gelukkig is mijn vriend sportief en wou ook hij zijn conditie buiten het voetbalseizoen onderhouden. Hij had er dus geen probleem mee om te lopen op vakantie. 

We kwamen volledig ontspannen van reis terug en eens ik terug aan het werk ging, kon ik opnieuw mijn loopjes combineren met het normale leven. Toch besefte ik dat het moeilijker en moeilijker werd. Een drink op vrijdag na het werk? "Ja sorry, ik ga eerst nog gaan lopen." Een feestje op zaterdagavond? Op tijd dacht ik aan mijn bed, want een duurloop op zondag met een gebrek aan slaap was des te moeilijker. En zo moest ik het voor het eerst ook weten te passen in een sociaal leven. Ik besloot voor mijzelf om 3 maand geen alcohol te drinken. Hoezeer een glas rosé op een zomeravond mij ook smaakt, bij één glas zou het niet blijven. Ik vond het dan ook makkelijker voor mij om alcohol die periode helemaal te verbieden, dan mij te moeten beperken tot één glas. En zo ging ik de zomermaanden door: alcoholvrij en met focus op het lopen. Dit waren niet de meest gemakkelijke maanden. Niet zozeer het vermijden van alcohol, wel steeds je precies moeten verantwoorden waarom je geen glas meedrinkt. Ik verschoot trouwens  hoe alcohol zo ingebed is bij een sociale gelegenheid. Hoeveel mensen zich compleet verbaasden dat ik die avond niet zou drinken.  Enkel BOB zijn was blijkbaar een geldig excuus. Geen alcohol en voldoende slaap hielpen mij om beter te trainen en mij meer te kunnen focussen op mijn doel. 

Halfweg kocht ik mijn ticket en kreeg ik het goeie nieuws dat mijn haze bij de halve marathon ook nu met mij wou meelopen. Daar was ik blij en dankbaar om! Blij dat ik niet alleen liep en mentale steun had tijdens de race zelf. Dankbaar aangezien hij zelf al marathons liep en hij dus veel beter dan mij wist wat die afstand in hield. 

De moeilijkste periode uit het schema was eind augustus. Alom de bekende periode van Waregem Koerse. Helaas stond op 25 augustus de meest cruciale lange duurloop van mijn hele schema gepland. Ik had geen andere keuze om dat loopje dan te lopen, want dan zou ik nog perfect voldoende tijd hebben om te recupereren tot de dag van de marathon. Ik moest die zondag 3u lopen en zou voor het eerst meer lopen dan die 26 km van toen. Een belangrijke dag dus. Als bij toeval het wou, gingen mijn vrienden 24 augustus uitgaan en tot kot in de nacht feesten. Maar opnieuw... Behalve ik. Ik zou om 6u30 opstaan, want 25 augustus beloofde een warme zomerdag te worden en wou dus voor de piek thuis zijn. Ik lag die nacht nerveus in bed te draaien en het eenzame gevoel van FOMO stak - voor de zoveelste keer die periode - de kop op. 

Kortom, ik heb mezelf dus écht wel wat dingen ontzegd om dit doel tot een marathon te willen en kunnen te bereiken. Had het zonder gekund? Misschien wel. Maar misschien ook niet. Ik wou dat het lukte vanaf de eerste keer. Dus ik had restricties nodig om mijzelf er van te verzekeren dat ik alles in het werk had gezet om te slagen. Dat zeker! 

Oh ja en dat loopje van 3u werd uiteindelijk 3,5u met een afstand van 33 km en het ging goed. Ik leerde hiermee mijn inspanning te verdelen over de tijd, tussendoor te drinken, maar ook gels te nemen die mij zo snel mogelijk energie moesten geven die ik nodig had om verder te lopen. Hoe slecht die ook smaakten. Ik wist dat ik zou beloond worden voor de moeilijke keuze die ik de avond voordien moest maken. Maar ik was blij dat ik mijzelf kon bewijzen de discipline te hebben om op tijd naar huis te gaan. Mijn prioriteit was die marathon lopen. Een avond met vrienden zou ik wel nog inhalen. Toen ik die 33 km liep en mijn laatste lange looptraining in het schema dus afrondde, was ik helemaal leeggezogen. Na die 33 km kon ik letterlijk geen stap meer verder. Hoewel ik uitgebreid stretchte waren mijn benen compleet verstijfd. Ik was trots op mezelf dat ik me nog eens extra had uitgedaagd, maar begon mij wel meer en meer af te vragen hoe ik in godsnaam nog eens 9 km zo lopen?! 

De laatste 4 weken voor D-day bouwde het schema af. Ik was er niet meteen mee opgezet, want kreeg het gevoel dat ik op die manier mijn conditie niet op peil kon houden. Ik begon aan mijzelf te twijfelen én aan het schema. Tot ik voor het eerst las over tapering en in vele artikels later ervan overtuigd was dat het zou leiden tot een betere prestatie op de dag zelf. 

Doorheen de voorbereiding at ik eigenlijk niets speciaals. Mijn boterhammen ' s ochtends en normale dagelijkse kost stonden elke dag op de menu. Ik merkte wel dat ik meer kon eten dan vroeger. Met één bord avondmaal had ik niet genoeg en speelde makkelijk twee tot drie borden naar binnen. Ik nam geen extra supplementen, want ik voelde mij perfect gezond. Tijdens lange duurlopen experimenteerde ik met gels om zeker te zijn dat ze mij zouden bevallen. Je klaarmaken voor een lange duurloop was plots zo een heel gedoe geworden. Mijn gsm opgeladen voor de komende uren? Goeie muziek en podcast gedownload? Waterzak gevuld? Gels mee? Ik moest aan veel meer denken dan anders.  Langzaam verstreek de tijd en de tijd die over was tijdens de laatste weken omdat ik minder mocht lopen, besteedde ik aan het lezen van artikels. Ik liet me inspireren door al die mensen die eerder al een marathon liepen en zocht uiteraard ook extra informatie op hoe ik me zo optimaal mogelijk kon voorbereiden tijdens die cruciale periode voor de start. Naast voldoende slaap en veel water drinken besloot ik om koolhydraten te stapelen. En daar had ik weinig moeite mee. Een extra boterham 's ochtends? Geen probleem. En ook dat extra bord pasta was ik al gewend om te nemen. Maar ik at nog meer. Voor mijn 23ste verjaardag kreeg ik het receptenboek van Stephanie Scheirlynck cadeau en maakte ik haar koolhydraatrijke recepten. De smoothie met havermoutvlokken en de bananenpannenkoeken blijven mijn favoriet! Ik gaf mijn lichaam de nodige energie ter voorbereiding op dat heus moment.

De wedstrijddag

22 september 2019, de datum waar ik maanden naar toe heb geleefd. Tijdens talloze loopjes gingen mijn gedachten keer op keer naar deze dag. De dag waarop ik mijzelf wou bewijzen. De dag waarop ik mij over die finish zou zien gaan en waarop ik zou overrompeld worden met een ongelofelijk gevoel van trots. Dit doel behalen deed ik uitermate voor mijzelf en deze dag was de bekroning, de kers op de taart van al mijn trainingen. Mijn conditie was er de afgelopen periode aanzienlijk op vooruit gegaan. Ik voelde me goed in mijn vel. Zelfverzekerd en vastberaden. Met gemengde gevoelens van stress en genot brak de ochtend aan...

Ik stond ruim op tijd op. Slapen die nacht ging moeizamer dan normaal. In mijn onderbewustzijn was ik ongetwijfeld al dagen, weken, maanden bezig met dit ultieme moment. Ik begon de dag met een rijkelijk ontbijt. Mijn mama had de havermoutwafels van Stephanie Scheirlynck gebakken. Met een topping van bruine suiker gingen ze vlot binnen. Van zodra ik op stond begon ik ook met genoeg water te drinken. Met een goed gevuld en vol gevoel begon ik om mijzelf en mijn rugzak klaar te maken.  Ik zou mezelf niet zijn mocht ik de avond voordien niet al een groot deel hebben klaar gelegd en een checklist hebben gemaakt wat ik zeker niet mocht vergeten. Het was die ochtend dus louter nog een kwestie van dubbel checken. 

Mijn vriend zou mij voeren en ook mijn haze zou achter ons rijden. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer zenuwachtigheid er aan te pas kwam. Het gevoel in mijn maag werd zwaarder en achteraf gezien speet het mij dat ik - anders dan normaal had ontbeten. Ik at nooit harvermoutwafels als ontbijt. Niet slim om dan de ochtend voor de wedstrijd mee te experimenteren, wetende dat mijn maag altijd al het meest gevoelige punt van mijn lichaam is geweest. 

Godzijdank, we kwamen op tijd aan en dit gaf me dus nog de kans om op mijn mijn gemak het toilet op te zoeken, mijn borstnummer te halen en de start te verkennen. Maar... Hoe langer ik daar stond, hoe moeilijker ik het kreeg. Het lukte me uit alle stress zelfs niet om mijn eigen nummer op te spelden. En daar stond ik dan, aan de deur van de sporthal in Wevelgem. De marathonlopers droegen een borstnummer met een rood cijfer en één voor één kwamen ze uit de deur om zich klaar te maken voor de start. Ik stond daar maar te staren en werd plots heel onzeker. De types die uit de deur kwamen met een rood nummer waren van die échte lopers waaraan je echt kon zien dat ze liepen en waarbij je snel kon zien dat deze wedstrijd voor hen gewoon één van de zovele was. Ze waren gespierd, praktisch allemaal mannen en goed voorzien met bevoorrading. De marathonlopers waren met een kleine groep, maar ik voelde me onmiddellijk al het buitenbeentje. Zo niet het standaardtype dat een marathon zou lopen. Gedachten spookten rond in mijn hoofd, mijn maag maakte kronkels waarvan ik niet wist dat ze die kon maken en mijn onzekerheid bereikte algauw zijn hoogtepunt. Ik besloot me uiteindelijk aan te sluiten aan startlijn. Zowel de halve marathon als de marathonlopers zouden samen starten. In het startvak ontstond een gemoedelijke sfeer en de praatjes en aanmoedigingen deden mij even vergeten wat ik de komende uren ging gaan doen...

Het was warm die dag. Ik had me licht gekleed, was voorzien van isotone sportdrank in mijn waterzak en genoeg 'gellekes' om mij bij te voeden. Nog snel een glas water en toen werd het startschot gegeven. Daar gingen we dan. In het begin nog als een sardien tussen een massa lopers, maar naar verloop van tijd meer en meer gespreid en met twee op pad om kilometer na kilometer te maaien. Mijn haze wees mij erop om niet te veel het tempo van anderen te volgen. Tenslotte waren velen gestart om de halve marathon te lopen waardoor ik mij absoluut niet mocht vergelijken. Ik liep dus best wel traag en heel rustig, bang om mij in het begin te veel uit te putten. Omdat ik het tijdens al mijn trainingen zo gewend was, had ik op voorhand mijn wachtrij op Spotify samen gesteld. Ik startte met 2 lange podcasts van telkens 1,5u-2u en nadien zou een lijst volgen met opzwepende muziek die mij tot de finish moest leiden.  De podcasts hielpen mij om op mijzelf in de wedstrijd te focussen en de humoristische toon die hierin duidelijk merkbaar was, bracht een welgekomen afleiding. 

De route liep voor een groot deel langs de Leie, richting Kortrijk met een stuk door Stad Kortrijk en met terugkeer naar Wevelgem. Een aantal bruggen werden getrotseerd, maar voor de rest weerhield het parcours ons van extreme hoogtes. Gelukkig maar, want het was al lastig genoeg. De hitte strooide roet in het eten en noodzaakte mij om mijn tempo wat aan te passen en volgens een lagere hartslag te lopen. Anders werd volhouden helaas een stuk moeilijker. 

De tijd verstreek en stap voor stap kwam ik dichter bij het einddoel. De bevoorrading onderweg was noodzakelijk, want enkel mijn drank - die intussen al warm werd - en mijn gels waren niet voldoende om energie aan te vullen. Ik at bij iedere stop een halve banaan, dronk een beker water en nam een sponsje om mijn gezicht te verkoelen. Het was warm en naarmate de tijd verstreek speelde de hitte me meer en meer parten. 

De euforie kwam pas echt op - en de gedachte aan de vurige warmte verdween - als ik onverwacht een paar vriendinnen zag staan met een spandoek. Ze stonden op een plek waar ik hen meermaals zou tegen komen. Dat gaf mij een ontzettend fijn gevoel van aanmoediging en een extra kick om door te gaan.  

Gelukkig had ik de raad van mijn compagnon opgevolgd en was ik aan een traag tempo begonnen. Hierdoor vermeed ik de 'man met de hamer' en stelde mijn energiepeil me zo in staat om mijzelf vlot nog door de laatste 10 kilometers te loodsen. Ik zag rondom mij meer en meer mensen opgeven, wandelen of gaan zitten. Ooit hadden die mensen mij in het begin overstoken en nu kon ik hen op mijn beurt vlot voorbij lopen. Ik was tevreden van mijn aanpak en trots dat ik zo de marathon kon uitlopen. Want o ja, daar was hij dan uiteindelijk na kilometerbord 41, de finish. Net voor de bocht zag ik mijn ouders met mijn broer en zijn vriendin. Dit was nog een laatste stimulans. En daar, in de verte een lang eindstuk rechtdoor zag ik voor mij de finish opduiken. Ik werd overvallen met blijdschap, trots, ongelofelijk veel voldoening en vreugde. Dit wil ik nog eens. Wat een fenomenaal za-lig gevoel! 

En zo kijk ik ook vol bewondering terug naar die eerste marathon. De ultieme ervaring voor mij als recreatieve hardloper om toch ooit eens die 42,1 km aan te tikken en hiermee voor een klein stukje mijn eigen hardloopgeschiedenis te schrijven. 

De keerzijde van de medaille...

Maart 2021 - afspraak bij de orthopedist

Vroeger dan verwacht klopte ik begint maart terug aan in Herentals bij mijn specialist. Hier was ik dan. Twee maand voordien - in januari - was ik er nog maar geweest en ging het uiteindelijk toen al wat de betere kant op. Mijn oorspronkelijke blessure in het vetweefsel van mijn knie herstelde vanzelf en er was in januari louter nog littekenweefsel te zien. Helaas geluk van korte duur, want twee maand later - begin maart 2021 - was ik daar terug. Ik had nog altijd pijn aan de voorkant van de knie, maar ook aan de buitenzijde begon ik last te krijgen. Ik had dus plots last op twee verschillende plaatsen aan mijn linkerknie. De specialist sprak van een gecombineerd probleem. Hij liet weten dit te kunnen opereren, maar kon wel geen garantie op succes beloven. Hij gaf me de ruimte en tijd om zijn voorstel te laten bezinken en mocht ik dit willen laten opereren kon ik zelf terugbellen naar hun secretariaat om alles in orde te brengen en een datum vast te leggen.

Toen ik buiten liep, was ik het er al snel over eens. Een operatie was de enige en laatste hoop. We waren uiteindelijk al een jaar verder en voor even had ik het gevoel dat er precies nog niks veranderd was. Integendeel. Hoewel ik echt stappen had gemaakt naar kracht en stabiliteit leek dat toch niet zo. Want plots had ik niet één, maar twee blessures aan mijn linkerknie. Een aantal dagen later belde ik het secretariaat en ging ik voor een operatie. Gepland op 30 april 2021.

April 2021 - in spanning tot de operatie

In tussentijd ging ik nog altijd naar de kiné. De zoveelste beurtenreeks. We focusten meer en meer op looptechniek. Op de loopband kon en mocht ik al korte momenten lopen. De evolutie ging in positieve lijn en de kiné stelde een loopschema op om rustig op te bouwen. De start begon bij 2 x 5 min pijnloos lopen met een uiteindelijk hoopvol doel naar 30' onafgebroken lopen. Een proces van lange duur. Af en toe terugschroeven, gas terugnemen om later weer opnieuw stappen te zetten naar een heropbouw. Ik durfde het niet te dromen en was ook echt voorzichtig. De kleinste pijn deed mij opnieuw vrezen. Achteraf gezien heeft angst me ook wel vaak tegengehouden. Angst om te veel, te snel voluit te gaan. Angst om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Uiteindelijk, na al die tijd ging alles goed. Zo goed dat ik me meer en meer begon af te vragen of ik me wel zou laten opereren. Ik wachtte uiteindelijk af tot een week voor de geplande operatie. Als dan nog alles goed liep, ging ik annuleren. En zo was het ook. Geen operatie, maar evolutie in de positieve richting. Ook in mijn behandeling bij de kiné evolueerde ik positief.  

Zomer 2021 - in elke kilometer zat een klein geluk

De sessies bij de kiné liepen af. Ik vond zelf zo stilaan mijn ritme om mijn oefeningen thuis te combineren met mijn loopjes. Elke kilometer genoot ik en was ik dankbaar. Dankbaar dat ik na al die tijd weer kon doen wat ik het liefste deed. Dankbaar dat ik na meer dan een jaar die loopkleren weer uit de kast kon halen, de veters van mijn loopschoenen kon strikken en mijn horloge op start kon duwen. Dankbaar omdat ik uit die intense periode van blessureleed én herstel zoveel geleerd heb over de grenzen van mijn lichaam. Zo oh zo dankbaar. 

September 2021 - #happyrunner 

En nu tot op vandaag, ben ik nog steeds een happy runner. Nu wel ééntje met een verleden, met een zwakke plek. Ik geniet meer dan ooit van elk loopje. Geen tijden of afstanden meer. Geen doelen momenteel. Gewoon puur genieten. Of er ooit nog een doel komt, een halve of een hele marathon, een PR wel of niet? Dat zien we allemaal wel. Volgende week doe ik nog eens mee aan een loopwedstrijd. Niet om tijden te halen, maar gewoon om na al die lange tijd nog eens het genot te voelen om in levende lijve mijn liefde voor lopen te kunnen delen met al die anderen.